Auteur: yolanthe

Net terug van een heerlijke vakantie in Portugal die we zowel in de stad Porto als op het platteland van de Alentejo doorbrachten. En natuurlijk gaf ik mijn ‘beroepsgedeformeerde hondenogen’ goed de kost. Dat leverde nare observaties op zoals honden aan kettingen met weinig beschutting tegen de zon. Of honden aan veel te korte riempjes in overvolle winkelstraten. Maar gelukkig ook veel mooie. Wat opviel is de keuzevrijheid die veel honden hebben. Portugezen houden van honden, maar bemoeien zich er niet overmatig mee.

Zoals de hond op een terras in Porto die rond lunch- en dinertijd bij de tafels komt scharrelen. Niemand kijkt er van op, niemand jaagt hem weg. Is er niks te halen, dan gaat hij naar het volgende terras. Keuze te over. En de honden bij de restaurantjes aan het strand. Onduidelijk of ze bij iemand horen, maar ze ogen tevreden. Liggen even in de zon, dan weer in de schaduw, drinken wat, doen een tukkie, staan op om wat restafval onder een tafel op te ruimen. Iedereen groet de honden en laat ze verder met rust. Op bezoekende honden van toeristen reageren ze nauwelijks.

En natuurlijk; op hun dieet valt heel wat aan te merken, op de conditie van de huid daardoor vaak ook. Maar: Portugal heeft veel happy dogs!

Als je het aan de hond overlaat, zal zijn dagelijkse rondje er vaak anders uitzien dan jij in je hoofd hebt. Wij mensen willen flink de pas erin, kilometers maken om veel te zien en verschillende landschappen te doorkruisen. Fijn ook voor de hond, goed voor zijn conditie. Denken wij. Maar de hond heeft zo zijn eigen ideeën over de wandeling. Hij hond heeft soms voldoende aan een paar honderd meter omdat daar voldoende informatie beschikbaar is. Snuffelen, snuffelen, snuffelen en dan tevreden thuis de indrukken verwerken.

Onderstaand filmpje van lovehondentraining.nl laat mooi zien hoe een hond die net verhuisd is, heel langzaam zijn eigen veilige omgeving uitbreidt. Forceer je hond dus niet de wereld in jouw tempo te ontdekken. Laat het aan hem, bied steun en zijn (zelf)vertrouwen groeit vanzelf. En daarmee de omgeving waarin hij zich veilig voelt. En bied in die veilige omgeving gedoseerd nieuwe prikkels aan.

Flo leerde niet zoals ik gewend was dat een hond leerde. Zoals ik in de jaren ’90 leerde tijdens mijn instructeurs- en gedragsopleidingen. De mens leert de hond bepaalde gedragingen aan en als de hond de commando’s opvolgt is hij braaf en wordt beloond. Doet hij dat niet, dan heeft dat gevolgen. Bij mijn vorige honden kwam ik daarmee weg. Desnoods kwam de slipketting er aan te pas; ze deden wat ik vroeg. Maar bij Flo ging dat anders. Wat ik ook deed, de omstandigheden waren meestal te moeilijk voor hem om de commando’s op te volgen. En hoe meer ik m’n best deed, hoe verder we van elkaar verwijderd raakten. Uiteindelijk liep Flo aan een gentle leader en had hij geen andere keus dan mij te volgen.

Maar dit was niet de manier waarop ik wilde omgaan met mijn hond. Om te begrijpen waarom het ging zoals het ging, ben ik mij verder gaan verdiepen in gedrag en lichaamstaal van honden. En in de communicatie tussen hond en mens. Ik ontdekte dat stress een belangrijke reden is dat veel honden simpelweg niet kúnnen doen wat wij vragen. We verwachten soms te veel van hen in deze ingewikkelde mensenwereld. En dat veroorzaakt stress. Of we vragen gedrag dat we ze nog helemaal niet hebben aangeleerd onder rustige omstandigheden. Stel je voor hoeveel spanning dat teweeg brengt.

Toen ik dat eenmaal begreep, liet ik los wat ik geleerd had. En werden Flo en ik eindelijk echte vrienden.

Inmiddels weet ik dat Flo geen uitzondering is. Via het boek van Turid Rugaas (en.turid-rugaas.n), kalmerende signalen, en een workshop van Gerd Kohler www.hundezeit.com), kwam ik terecht in de 2-jarige opleiding van Sheila Harper (www.sheilaharper.co.uk), de vermaarde Britse gedragsdeskundige. Dit bleek mijn weg. In 2013 ontving ik mijn diploma van de International Dog Behaviour and Training School (IDBTS, thans IPAC genaamd).

Eerder heb ik een instructeurs- en gedragsopleiding gevolgd bij Kynotrain (2002) en in Barneveld (2002-2003).

Honden hebben hersens en willen die laten kraken! Doe geregeld een puzzel, samen met je hond. Of bedenk een leuke zoekopdracht. Spellen en puzzels zijn er in overvloed. Je kunt ze kopen, maar nog veel makkelijker is het ze zelf te maken. Kijk op op de Facebookpagina van hersenwerk voor honden om inspiratie op te doen.

Hersenwerk is ideaal voor drukke en ongeconcentreerde honden. Ze verbruiken energie, zonder dat ze er al te opgewonden van worden. En het oplossen van een puzzel of het vinden van een object is enorm bevredigend en geeft zelfvertrouwen. Hersenwerk is daarom ook heel geschikt voor onzekere honden.

Maar bovenal is hersenwerk LEUK!

Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!