Flo leerde niet zoals ik gewend was dat een hond leerde. Zoals ik in de jaren ’90 leerde tijdens mijn instructeurs- en gedragsopleidingen. De mens leert de hond bepaalde gedragingen aan en als de hond de commando’s opvolgt is hij braaf en wordt beloond. Doet hij dat niet, dan heeft dat gevolgen. Bij mijn vorige honden kwam ik daarmee weg. Desnoods kwam de slipketting er aan te pas; ze deden wat ik vroeg. Maar bij Flo ging dat anders. Wat ik ook deed, de omstandigheden waren meestal te moeilijk voor hem om de commando’s op te volgen. En hoe meer ik m’n best deed, hoe verder we van elkaar verwijderd raakten. Uiteindelijk liep Flo aan een gentle leader en had hij geen andere keus dan mij te volgen.
Maar dit was niet de manier waarop ik wilde omgaan met mijn hond. Om te begrijpen waarom het ging zoals het ging, ben ik mij verder gaan verdiepen in gedrag en lichaamstaal van honden. En in de communicatie tussen hond en mens. Ik ontdekte dat stress een belangrijke reden is dat veel honden simpelweg niet kúnnen doen wat wij vragen. We verwachten soms te veel van hen in deze ingewikkelde mensenwereld. En dat veroorzaakt stress. Of we vragen gedrag dat we ze nog helemaal niet hebben aangeleerd onder rustige omstandigheden. Stel je voor hoeveel spanning dat teweeg brengt.
Toen ik dat eenmaal begreep, liet ik los wat ik geleerd had. En werden Flo en ik eindelijk echte vrienden.
Inmiddels weet ik dat Flo geen uitzondering is. Via het boek van Turid Rugaas (en.turid-rugaas.n), kalmerende signalen, en een workshop van Gerd Kohler www.hundezeit.com), kwam ik terecht in de 2-jarige opleiding van Sheila Harper (www.sheilaharper.co.uk), de vermaarde Britse gedragsdeskundige. Dit bleek mijn weg. In 2013 ontving ik mijn diploma van de International Dog Behaviour and Training School (IDBTS, thans IPAC genaamd).
Eerder heb ik een instructeurs- en gedragsopleiding gevolgd bij Kynotrain (2002) en in Barneveld (2002-2003).