Net terug van een heerlijke vakantie in Portugal die we zowel in de stad Porto als op het platteland van de Alentejo doorbrachten. En natuurlijk gaf ik mijn ‘beroepsgedeformeerde hondenogen’ goed de kost. Dat leverde nare observaties op zoals honden aan kettingen met weinig beschutting tegen de zon. Of honden aan veel te korte riempjes in overvolle winkelstraten. Maar gelukkig ook veel mooie. Wat opviel is de keuzevrijheid die veel honden hebben. Portugezen houden van honden, maar bemoeien zich er niet overmatig mee.
Zoals de hond op een terras in Porto die rond lunch- en dinertijd bij de tafels komt scharrelen. Niemand kijkt er van op, niemand jaagt hem weg. Is er niks te halen, dan gaat hij naar het volgende terras. Keuze te over. En de honden bij de restaurantjes aan het strand. Onduidelijk of ze bij iemand horen, maar ze ogen tevreden. Liggen even in de zon, dan weer in de schaduw, drinken wat, doen een tukkie, staan op om wat restafval onder een tafel op te ruimen. Iedereen groet de honden en laat ze verder met rust. Op bezoekende honden van toeristen reageren ze nauwelijks.
En natuurlijk; op hun dieet valt heel wat aan te merken, op de conditie van de huid daardoor vaak ook. Maar: Portugal heeft veel happy dogs!